De oorlog in Oekraïne woedt inmiddels al bijna drie jaar, en nog altijd zijn er mensen die zich met hart en ziel inzetten om hulp te bieden aan de slachtoffers. Een van hen is Bram Dahmen uit Harich, die in januari voor de vijfde keer hulpgoederen naar het door oorlog geteisterde land bracht.
Dit keer verzamelde hij, samen met vrijwilligers uit de regio, ruim drie ton aan goederen. Hier zaten onder andere winterkleding, lang houdbaar voedsel voor mens en dier, koortsremmende medicijnen en verbandmiddelen bij. Ook werden twintig pallets met zuivel en meerdere generatoren ingezameld.
Van interesse in de Tweede Wereldoorlog naar hulpverlening in Oekraïne
Bram Dahmen raakte drie jaar geleden betrokken bij de hulpactie. “Ik heb altijd veel interesse gehad in de Tweede Wereldoorlog. Ik heb concentratiekampen bezocht, daarover veel gelezen en gezien. Wat me altijd raakte, was dat er destijds mensen waren die hulp boden. Toen de oorlog in Oekraïne begon, wist ik: dit is mijn kans om ook iets te doen. In maart 2022 heb ik spontaan een inzamelingsactie opgezet. Dat liep compleet uit de hand, waardoor we uiteindelijk met een vrachtauto, bestelbus, twee grote aanhangers en een gewone auto op pad gingen.”
Op het nippertje vervoer
Samen met een vriend begon Bram in januari opnieuw aan de reis naar Oekraïne. “Het regelen van een grote bestelbus was een uitdaging. Hij moest winterbanden hebben en een grote aanhanger kunnen trekken. Uiteindelijk vond ik er pas op het laatste moment een.” Ook werd pas op het laatste moment de eindbestemming bekend. “Eerst werd ons gevraagd om naar Charkov te komen, midden in het oorlogsgebied. Dat ging ons te ver, dus we kozen voor een bestemming aan de Roemeens-Oekraïense grens. Dit betekende een langere route door Duitsland, Tsjechië, Slowakije, Hongarije en Roemenië. In totaal hebben we vijf dagen gereisd en 4500 kilometer afgelegd.”
De overnachtingen werden onderweg geregeld. “We gebruiken handige apps en boeken pas een hotel als we weten waar we die avond ongeveer zullen eindigen. Dat werkt prima.”
Uitdagingen bij de grensovergang
De passage van de grensovergang van Roemenië naar Oekraïne verliep niet zonder obstakels. “We hadden vrachtbrieven gekregen via WhatsApp, maar bij de grens bleek dat we deze uitgeprint moesten hebben. Toen moesten we daar op zoek naar een printer. Gelukkig vonden we via via een hokje waar we alles konden uitprinten. Pas toen mochten we door. Het is soms bijzonder om te zien hoe bureaucratisch het eraan toe gaat.”
Ondanks deze hobbel was het deze keer relatief rustig bij de grens. “De eerste keer dat we gingen, drie jaar geleden, was er een enorme stroom vluchtelingen die Oekraïne uit wilden. Toen stonden mensen soms 24 uur in de rij. Dit keer was het aanzienlijk rustiger.”
De situatie in Oekraïne
Eenmaal in Oekraïne wachtte hen een nieuwe verrassing: “Onze lokale contacten stonden klaar met twee kleine bestelbusjes om de goederen over te nemen. Toen wist ik meteen: dit gaat niet passen. Uiteindelijk moesten we wachten tot er extra vervoer geregeld werd. Maar ook dat liep niet volgens plan; er kwam slechts één extra, klein busje. Uiteindelijk hebben ze toch een oplossing gevonden om alle goederen te vervoeren.”
Dahmen en zijn vriend zijn deze keer niet het oorlogsgebied in gegaan, maar zagen wel de contrasten in het land. “In de grote steden buiten het oorlogsgebied lijkt het leven door te gaan. Maar je ziet het verschil tussen arm en rijk heel duidelijk. Langs de weg staan oude, vervallen huizen, en ineens staat er een gloednieuw, luxe huis tussen. Oekraïne is geen arm land, maar de ongelijkheid is enorm.”
Een probleem bij de terugreis
De terugreis verliep grotendeels zonder problemen, behalve bij de Roemeense grens. “Na de paspoortcontrole was ik blijkbaar een extra stop vergeten. Toen kwam er een boze douanebeambte achter me aan. Ik moest terug en alles werd opnieuw gecontroleerd. Je moet daar vooral kalm blijven, want als je tegenwerkt, kan het uren duren.”
Toekomstplannen: op naar Kiev
De hulpactie van Bram Dahmen gaat door. “De vrouw van de hulporganisatie waarmee we werken, wil ons graag laten zien waar ze in Kiev gevestigd zijn. Binnenkort ga ik daar naartoe om de organisatie beter te leren kennen en te kijken hoe we nog effectiever kunnen helpen.” Ondanks de risico’s en onzekerheden blijft Dahmen zich inzetten voor de slachtoffers van de oorlog. “Het is een reis waarin je veel moet improviseren en flexibel moet zijn. Maar als je eenmaal de ingangen hebt, gaat alles net iets makkelijker. En zolang de hulp nodig is, blijf ik gaan.”